Pol Pikuur leidt kaderbreuk

25.04.2016

Iedereen heft wel de kaderbreuk van Pol gezien tijdens de koers Lens – Lens. Het was ook zwaar en bij de muur van Putjesbergen…u heeft het alleszins gezien bij de bewegende beelden op teevee.
De vélo van Pol toonde kuren, hij zelf zakte zowat door het frame omdat zijn manivels de grond raakten.
“Awel Pol”, ge weet hoe zo’n interviewke begint, “awel, ik peinsde gij rijdt met manivels van 66 ! Uw pedalen staken in de bituum”.  “Zwijgt, zwijgt gij” lispelde Pol. Zijn gebit was nog niet gans hersteld, zijn schouders waren beiden nog in verval en zijn gemoed kon ook wel wat peper gebruiken.
“Ik en wist nie dat ze mij dat konden aandoen”, jeremieerde Pol, “da’s meer dan haat, zunne, dat zijn grove streken”.
“Maar wa kan da dan toch zijn geweest, Pol”, riposteerde ik voorzichtig, “gij hebt in deez daag toch geen kaderbreuk meer!?”
Het was blijvend stil, in huize Pikuur. “Tis vanwege mijnen onkel”, overweegde Pol bij  zichzelf, “en…
“Zwijgt stil, gij onnozelaar”, kwam Godelieve tussenbeide, “zwijgt in alle toonaarden. Ge weet toch dat Nonkel Ambrwaas nie deugt, dat’m nooit nie in kerk of kluis komt, dat ‘m gelijk d’n duvel in een wijwatervak kan piesen”. Ze was echt heel kwaad, en het werd nóg erger. “Gij peist da gij met uwen leeftijd nog van voor moet zitten met de koers. Awel, ge hebt een schoon carrière gedaan, en ge moet toch eens ooit ene keer de jong mannen de kans geven. En als gij peist dat uwen onkel Ambroise goede ideekes heeft, awel, daarmee komt ge nog eens in het cachot”!
Pol kreeg er goed van langs, maar wat of wat er zich nou heeft afgespeeld, net ná de Putjesberg, in de afzink, we zijn d’r nog niet van achter.

Hoe dan ook, het beeld was als volgt; in de aanloop naar Putjesbergen, over de Bleekweg, kwamen er een paar renners naar voren. De jonge renner Donneur, Fuutstasj, dreigden er op kousen voeten van onder te muizen. Met een paar wielekes erachter, trok Pol zijn gezicht in  de grijns en plots trapte hij wel 50 Watt of meer extra en daar gingen de buitenlandse helden. Publiek juichend, in de auto blind van enthousiasme en stom van bewondering. Hij deed het toch maar weer, onze Pol.
En na enkele tientallen meters in de afzink, was het niet zijn zadelpen die zakte, maar…de hele fiets! Met de pedalen over het asfalt ging zijn hand omhoog. Manivels horizontaal was de enige mogelijkheid om niet te vallen. De lugs onderin tussen zadelbuis en schuine buis leken het te begeven. Pol  zat een el lager, benen bijna in 90 graden gekruisd; het was of hij op een loopfiets zat. Onder de bidonhouder zat een flobbelblaas in het carbon. Gesmolten leek het wel, en er stak metaal uit. Precies was het niet te zien, want Dekoortser was rap bij de rampplek en zijn gelaat was bleek als amber.  Geen paniek, rust en kalmte bracht hij én een andere fiets. Maar Twas al te laat. Sjoerd Vandevijver, het jong aanstormende talent uit Nederland had de min of meer ervaren Kaj Takken achter zich gelaten en stormde met Gilbert Delabière in zijn wiel naar voren. Pol zat vast als een huis, als zijn manivels en kwam niet meer vooruit.
Enkele minuten later gaf hij nog een laatste patat, alvorens zijn evenwicht te verliezen en over de bithuum naar beneden te rollen, de afzink in.
Een roemloos einde van deze dag. Dat Pol lag te kreperen gaf geen belang: wél de foto’s en de filmkes van zijn kader, vooral de indruk van de zitbuis onder de bidonhouder, en dan met name de metalen delen die uit de carbon staken:
Dat was een klein electromoterke, leek het wel.

Van Dekoortser mogen we nog niks zeggen. “Tis met embargo” vertrouwde hij ons toe en: “Tis nie wa ge denkt da da is”.
“O nee, wat is het dan wél”, insisteerde de pers nog een wijltje maar ’t was geen avance.
Nu, zo’n 8 dagen later is het verhaal helder. Pol heeft de koers nie getricheerd, maar wel weer gepoogd een sluwe zet te doen.
Hij heeft zélf een electromoterke in zijn buis proberen te wurmen. Het was gemaakt naar een prematuur ontwerp van zijnen onkel Ambroise. Het moterke deed het niet, of toch maar efkes. De carbon was niet goed geheeld. Pol had enkele mentale souplesse en kracht opgedaan. Want zijn moterke was eigenlijk niet meer dan een slimme dynamo. De échte kracht zat en zit nog steeds tussen zijn oorkes en in zijn parmantige dijen.

De storm is gaan liggen. Maar Pol zélf niet. Nu Godelieve heeft gezien dat ‘m enkel op mentale kracht 50 watt meer kan trappen, is zijn seizoen getekend. Pol maakt het af, traint al weer een beetje en ge gaat hem nog tegen komen, wees gerust.

Dorcas.
Iv16