Pol en Thomas Ressasseur

Pol is wat aan het zwerven gegaan. En hij niet alleen, ook Godelieve is finaal het noorden kwijt sinds de abdij geen bedehuis meer kent. Alleen een schraal magazijntje waar de Hollanders bakken bier inladen en gaan tanken “bij Heleen”, hét tankstation van net over de grens (vanuit Nederland gezien).

Zo zag ik Pol bij Le Dub sur Frontière in gezelschap van niemand minder dan Thomas Ressasseur. Ook Thomas ziet ge op zijn hoge leeftijd nog overal rondrijden. Hij was al op jaren in de tijd van Kees De Waele, en dat zegt al heel veel. De fiets van DeWaele heeft hij in zíjn schuurtje staan en is daar heel fier op.  Ze waren samen onderweg en waren gedwongen halt te houden bij een brug over het kanaal van Bocholt naar Herentals omdat er een schip met grint voor ging. Het geluk was met uw reporter want mijn wagen stond pal achter de twee. Met het venster omlaag was het gesprek goed te volgen. Ze hadden het over hun heel bescheiden plannen terwijl iedereen weet dat zowel Thomas als Pol ambities koesteren die verder gaan dan realistisch is. Zo wilde Thomas zijn kameraad Pol oppeppen terwijl hij toch echt wel andere katten te geselen heeft. En beiden stoeften over hun geliefden! Lieve was nog liever dan Linde. Terwijl ze maar een enkele letter verschillen!
En tóch, Thomas is een hele rustige renner die zijn grenzen goed kent, geen bruistablet. De wijsheid klonk door. Zo zwoer Thomas bij hemel en aarde dat veel beginnende renners eerst maar eens moeten leren fietsen. “Ze praten gelijk over de Stelvio maar ze zijn Buonaventura niet” waarop Pol hem aandachtig aan keek. En hem niet alleen want er kwamen aan de overkant van het kanaal enkele schoon rensterkes aanzetten. “Ziet ge, sprak Thomas zachtjes” ze hebben wel een schoon inzicht, maar de wielerstof niet onder de knie. Die denken zo god van zijn troon te kunnen stoten, maar da ga zo rap nie gebeuren, zu.” Pol voelde zich een piepeling maar zei toch: “da ís, jom ” en deed er verder het zwijgen toe.
En natuurlijk, als vanzelfsprekend ging het weer over de Paulijnse spelen. De selecties zijn nog altijd gelijk gebleven, Pol bereidt zich voor en zo te zien zit er wel poejer op. Zijn benen zijn grote struiken geworden die vanuit de auto al veel indruk maken. Het tweetal voelt zich op het gemak. 
Gezien de gevoelige ziel die onze Pol is, is dat toch wel een eerste bekommernis. Het heeft wel wat weg van een Amerikaanse feuilleton. Staat hij scherp en zit er snee op, dan is zijn geest te zwak, en voelt hij zich sterk, dan kan hij niet afbollen. Ik hoop maar dat Godelieve op tijd een seintje laat zodat ik op tijd wat kan doen. Een nieuwe aflevering van l’Enfer du Cyclisme zal hem zeker goed doen. Pol heeft al eerder gezegd dat hij opzegt zodra het magazine niet meer op papier verschijnt. Reden te meer om het te handhaven.
Rustig rijden ze verder, iederoverant op kop, gunnen de dames van de overkant maar een steelse blik, verpinken amper en iederoverant rijden ze verder terug richting … Le Dub, neem ik aan waar ze een koffietje drinken bij het lief van Thomas.
Toch eens zien of ik nog Godelieve kan contacten. Zij heeft zeker de sleutel voor de koersen die gaan komen.

Dorcas
VI 22