Pol Pikuur kijkt zijn ogen uit

16.08.2023

’t Was op een gewone zondagmorgen dat Pol voor een keer eens tot grote perfectie is gekomen. Zelf is hij nog steeds onder de indruk, kan eigenlijk niet geloven hoe hij het geflikt heeft. Godelieve heeft alles kunnen volgen.

Toen ze op haar hoog talonnekes door haar enkel zakte werd ze gelijk uitgenodigd in de auto van de koersdirecteur te stappen. De plaatselijke gazet noemde haar gelijk madame l’animateur omdat haar aanwezigheid alleen al iets teweeg brengt. Madame l’animatrice had ook gekund, maar levert weer meer bijbetekenissen op.
De een na de andere renner kwam even informeren of de nummers nog goed zaten, of beide weghelften proper beschikbaar waren, of de motards wel genoeg in aantal waren en zo verder en zo voort. Ze informeerden zelf naar de kwaliteit van het water in de neutrale bidons. 
Godelieve genoot ervan, temeer omdat Pol en intussen op kousen voeten er vandoor ging – kop in kas . Zelfs de camera had het niet gezien zodat er achteraf werd gezegd dat hij een ferme cartouche had afgeschoten, maar “laat dat maar zo zijn, Dorcas – ge wit dat mijne Pol de oppergaai geschoten heeft”. En dat klopt want het was een bijzondere prestatie. “Paul Piqure, remporteur d’étape” kopte l’Enfer du cyclisme. 

Na de koers het flash interview waar Pol deze keer prima uit zijn woorden kwam – ook en vooral door de bijstand van Godelieve. “Il était en effet très rapide et surtout hebben wij geïnvesteerd in zijn inschattingsvermogen”. In raadselen spreken is  haar niet vreemd. Maar Pol zélf kon het wel toelichten.
Inschattingsvermogen heeft met de kwaliteit van zijn zicht te maken.

“Awel tis te zeggen dat ik mij een andere fietsbril heb laten aanmeten. Ge weet nog wel dat ik in de goot van de straat terecht kwam en dat was toch geen avance – vandaar dat ik naar Holland ben gegaan”.  Is dat nu louterkout vraag je je af of wat moet hij nu met een bril?
“En ja, kijk, luister die specialisten vindt ge niet zo rap. Gekapt stro, om zo te zeggen en zo kwam ik bij Schelle Boulanger. Awel en die kan da.” De toon van de zin daalde om nog meer overtuigingskracht uit te stralen. 
En met een verse bidon in de hand vertelt hij het verhaal verder. “ ’t Is een sterke, met sterkte en kleurt schoon met de zon mee en bovenal ’t contrast waarmee ik sterk ga afsteken, ik noem maar wa. En dan te weten dat die mens schele heet. Mij zag hem althans recht in de ogen. Dees kijker is toch wel een heel ander stel mouwen.”

“Ge weet wel, Dorcas dat ik onderhand kop in kas moest rijden om te kijken waar dat ik was. Da ging zo toch niet langer. Eén voordeel dat ik de streepkes in het gelaat van Lieve nie goe kan zien, maar allez. ’t Is koers en dan ligt dat toch anders. Ik moet sowieso altijd mijn tenen uitkuisen en zo hebben wij een oplossing gevonden. Schelle laat u goed zien, en ziet ge, ik heb nu een looking around system om alleman te zien en aan te kijken, of hoe zegt ge dat bij van u? ”.

“En nog wel meer ook”, komt Godelieve snibbig tussenbeide, ge gaat uw ogen niet te wijd de kost geven!”.  Ge weet, Pol kan de omgeving bewonderend in zich opnemen.
“Allez, zoeteke”,  riposteert Pol, “ ge peist toch nie allerlei onnozelheden. Ik kan u nu ook beter bezien, zunne! En ’t contrast met andere koersvrouwen is nu nóg groter en beter en liever en…”
Trots toont Pol een grootse bril waar zijn studentenbrilleke wel drie keer in past. “En daarbij”, Pol raakt maar niet uitgepraat, “daarbij, zu, blijven mijn oogskes lekker warm en droog.”
En dat vertellen met droge ogen leverde een zwoele gezinsfoto op. Pol stond bij de finish niet op de foto. Hij kwam alleen over de meet en keek of dat de meest voorkomende uitslag is in zijn carrière.

Dat Pol op het eind van de 90 km zijn eindschot als  een “sprint parfait pour moi” bestempelt, is wel typisch als ge in uw eentje aankomt. Maar ge kent Pol. Hij blijft contrasteren, nu mét bril – excuseer, een looking around system.

Dorcas