Berichtinformatie

  • Geplaatst op: 17.01.2018
  • Type: Weg
  • Categorie: Pol Pikuur
  • Fotoalbum:
  • Video:

Pol in de fitness

Op advies van DeCoortser is onze Pol in aanloop van de Paulijnse Spelen aan krachttraining gaan doen. Niet helemaal op advies van zijn manager, maar ook in navolging van de stap naar de fitness van zijn Godelieve die sinds kort bij de Signoritas traint: een fitnesszaal uitsluitend voor vrouwen.

Het begon zo:
Sinds Paulinnetteke op deze wereld loopt, stapt Godelieve rond met een toch serieus probleem: haar uiterlijke vorm van voorheen kwam maar niet terug. En ge verstaat het goed: vorm, de vrouwelijke esthetiek waar onze Pol een pregnant en bijzonder gevoel voor heeft.
De vorm van de gitaar, de acht of hoe dat ook mag noemen.

Op een keer was Godelieve een of ander attribuut vergeten en Pol zal zo attent niet zijn of hij bracht dat naar de sportzaal waar uitsluitend madammen zich in het zweet aan het werken waren. Met een kapitaal aan modieuze sportkleding die al veel van het resultaat ontbloot liet.
“Me-too” spookte het subiet door Pol zijn hoofd en vanaf dat moment leek hij geheel mataglap en geobsedeerd door de schoonheid van de schepping.

Zo bolde onze Pol naar huis, en besloot gelijk zijn wat gespekte gabarit verder te modelleren naar de nieuwste uitzichten van schoonheid en uitstraling.

“Ah, ja “sprak onze Pol later, toen ik hem opzocht in zijn schuurtje”, tis een heel ander stel mouwen: ge doet gewoon heel rustig uw oefeningskes, ge hoeft uw eigen niet choco te werken, en de begeleiding, daar gaat ge het nog eens warm van krijgen…”
En voor ik om verder uitleg kon vragen trok hij het laken verder naar zich toe: “en tegelijk werk ik verder aan mijn jeugdsyndroom, ik overwin dat zelfs, en pas op, daar gaat ge nog van versteld staan wat voor klasse ik ga hebben bij de Spelen. Alle remmen gaan los en ik ben gemotiveerd als nooit tevoren: de cartouche is geschoten”.

“Luistert maar nie naar onze grote onnozelaar” riposteerde Godelieve toen ze twee zjattekes koffie kwam brengen in het  schuurtje en grote ogen opzette. “D’r moest direct heel duchtig gesproken worden. Vertelt gij hete zelf, vent, of laat gij het weer aan mij over?”
Dat is een interessant gesprek. Pol moet praten terwijl hij tal van circursachtige oefeningskes doet op een grote bal, een halve bal en wat elastieken in de ruimte van zijn atelier waar hij geregeld zijn fietsen onderhoudt.
Een hele open en vragende blik van Pol was het startsein voor Godellieve: “Awel, Dorcas, ge gaat het nie geloven, hij (en ze wijst vervaarlijk met haar vinger), hij, meneer mijne man, onze signoor stormt binnen bij de signoritas, exclusief voor vrouwen, brengt zowat alle vrouwen in paniek van de leg en dan zodanig dat ze niet meer weten tot welke parochie of moskee dat ze behoren en meent ook nog met ons te mogen meedoen en….”

“Allez, allez, zoals gij da zegt; ’t was maar een scheet in een fles, zunne” en Pol hoopte daarmee het schaandaal-verhaal gestopt te hebben.
“Maar nee, wa peist gij”, gaat Godelieve verder, “hem moest eens goed diets gemaakt worden dat de deur wel open staat maar geen toegang geeft. Hij is gewoon buiten gezet en in de wachtkamer gestoken. Wa peist gij wel, zottekap, (tegen Pol) da gullie venten zomaar alles mogen? Il s’en fou, Dorcas, wa peist gij, awel spreekt gíj eens met onze Pol, kunt gij zijn hersens een beetje opkuisen?”
En zo raasde Godelieve voort. Ook een om barmhartigheid smekende en verpinkende Pol met:  “Maar allez, Lieveke”, bracht geen soulaas.

“Gij zijt zot” besloot Godelieve. En dat was het, en trapte het af. Pol in radeloosheid achterlatend. Hoe stak dit alles in de war?

Onze gedreven Pol was zomaar bij de damesfitness van zijn (v)echtgenote binnengestoven, zijn ogen uitgekeken aan het vrouwelijk schoon, bevangen geraakt door een hitsige obsessie voor andervrouws huid en spieren, deed hij alsof hij Jan Klaassen was in het poppenkastspel, en kreeg de duivel op bezoek.
Alleman gaf hem zijn vet, Godelieve als een van de eersten.

“Tis te zeggen”, maakte Pol zich kleiner en deemoediger dan ooit, “’k  was efkes stapelgek, wat een schoonheid; awel, ’t avontuur heeft ook gezorgd dat er een aparte seniorengroep komt, voor echte mannen!’, zijn gezicht glanst weer.
Ik ga mijn huidplooien strak strijken in het krachtcentrum,  en voortaan stabiliteit oefenen bij de signores dan mogen de vrauwkes nie kijken komen, wa peist gij daarvan?!”

En zo is Pol weer op een eigen en zinnige manier op de goede weg aan het geraken en de bressen te dichten die zijn onnozelheid gebracht hadden. Het heeft hem in ieder geval een eigen krachtprogramma opgeleverd. Is hij nou onbehoorlijk? Onbedaarlijk?  Het blijft een dans op het slappe koord.

Ik ben benieuwd of dit zijn resultaat zal hebben op de spelen.

Dorcas