Pol, ster bij vergissing: une histoire cocasse

24.02.2017

Toeval bestaat niet, een slogan die in de wielersport veel gebezigd wordt. Wat is er dan wel? Hoe kun je iets noemen wat louter en alleen uit toeval bestaat maar ge accepteert nie dat dat spontaan zonder berekening is. Samenloop van omstandigheden?

Ons koppel maakte een bijzonder avontuur mee. Godelieve vertelde het aan de telefoon, terwijl zij wachtte op haar Pol die per fiets van Bourges via Parijs naar huis reed. Godelieve reed vanzelfsprekend in de wagen.

Awel, in bar brasserie “Le boucle à oreille” in Bourges, bijkans midden in Frankrijk is  iets toevalligs overkomen. Of beter: een bijzondere samenloop van verschillende omstandigheden.

Het ging zo:

Pol en Godelieve waren op terugreis van zuidelijker streken. Zoals bekend is Pol zijn vorm aan het terugvinden. En eer hij die in het slechte voorjaarsweer zou kwijtgeraakt zijn, is het koppel in de buurt van Bordeaux fietsen gaan. Klein zonneke, benen met veel vacht voor extra luchtweerstand, goed gemoed en veel goesting. Dat kon ook moeilijk anders want Godelieve had het mooie lenteweer niet alleen aan haar hoofd. Pol werd bevangen van motivatie. Hij voelt fit, is fit en zo kijkt hij ook uit zijn ogen. Hij gaat dit seizoen fijn garen spinnen.

In de omgeving van Bourges, centraal Frankrijk, werd ons koppel bevangen door een hongerklop, terwijl ze nochtans beiden in de auto zaten. Pol was een uurtje eerder ingestapt en had zich verkleed gelijk een gentelman.

In Bourges kondigt Godelieve aan eerst nog even een kaarske te willen gaan aansteken voor een goede terugreis en eigenlijk ook voor een seizoen zonder miserie. En ja, een mooi kapelleke, en nog gewone kaarskes van was (dus nie van die elektrieke) zouden hun werk doen. Pol stond alweer buiten met zijn fantasie te mijmeren hoe het allemaal zou kunnen gaan en op dat moment, precies op het ogenblik dat Godelieve uit de kapel komt, rijdt er pers het dorpje in. Schrijvend, televisie, een helikopter boven het stadje kortom een pandemonium gelijk een grote koers.

Pol vreesde voor zijn gezonde verstand, en Godelieve ook – eerlijk gezegd.

Ze kwamen niet voor hen, een tegenvaller, maar voor een klein onmogelijke bar annex brasserie met de romantische naam: oorring: boucle à oreille.

Wat is hier aan de hand? Een klein onmogelijk  restaurantje met een plastiek zeil op tafel, en met een madam in de keuken die ook serveert en dwars door de zaak roept alsof ze op een kilometer afstand staat.

Pol en Lieve schuifelen naar binnen, ze krijgen zowaar  ruimte van de toegestroomde pers; het moet gezegd, Pol droeg zowaar zijn colbert en oogde chique en Godelieve…daar hoeven wij geen woorden aan te wijden. Charmant voorkomen en verleidelijk als altijd knikte ze ietwat verwaand in het rond, bracht menigeen het hoofd op hol met niet-gewijde gedachten.

De waardin omhelsde hen alsof ze meneer en mevrouw de Messias waren. Binnen een groot gejuich en applaus.

Felicitaties en champagne. Wat is hier aan de hand geweest?

Niemand, niemand begreep er iets van. Pol nog niets gepresteerd, een schoon vrouwke goed van aanzien maar dat is het ook.

Tot uiteindelijk de madam, Véronique, zenuwachtig zwaaide dat iedereen zijn mond eens moest houden.

Ze dankte Pol en Godelieve voor de ster die ze zojuist gekregen had en voor de eervolle vermelding in de Michelin gids.

Hoewel het onbegrijpelijk en niet te verstaan is dat zo’n simpel eetgelegenheid een ster kreeg.

Na enkele glazen, kwam madam Véroniqe andermaal aan het woord:

Excuseer, duizend keer, sprak ze bewogen, madam en meneer zijn niet van Michelin, maar is coureur en Michelin belde net, ook met excuses dat er een abuis is: de ster is voor een andere Boucle à oreille, maar dan bij Parijs. Ook aan een kapelweg, ook met een witte gevel maar dan wat grootser en exclusiever en zonder plastiek op tafel…

Mét deze vergissing liep het verder goed af. Véronique zat echt niet in te nauwe schoentjes en accepteerde het lot meteen.

Pol en Godelieve kwamen niet verder dan de zolder waar ze konden blijven slapen. Heel verstandig na al die glazen…

Tis allemaal geen probleem, vertelde Godelieve toen ze me later belde,

ik slaap elke nacht naast een ster en zo blijft hij het licht in mijn leven.

 

Hoe simpel en hoe schoon!

 

Dorcas